1e zondag veertigdagentijd:
Genesis 2,7-9+3,1-7; Matteüs 4,1-11

Wat mij het meeste opgevallen is bij de toespraak van de president van Rusland bij gelegenheid van de 1e verjaardag van de oorlog in de Oekraïne, was niet zijn bekende beledigende toon tegen het Wes-ten, maar het slot van zijn toespraak waarin hij zijn toehoorders ver-zekerde dat hij de waarheid in pacht had! Het is de taal van dicta-tors die zich verheffen boven mensen en zich eigenlijk een ‘god’ wanen!

Dat is nu precies waar de lezing uit het boek Genesis vandaag over gaat: wij noemen het ook het verhaal van de erfzonde, maar wat bedoelen wij daarmee? Is het, zoals vaak wordt voorgesteld, een overtreding van geboden, het eten van een appel of een vrucht? Is het luisteren naar een sprekende slang?

Het gaat in Genesis over het duistere en in ons allen sluimerende verlangen om macht, om het overschrijden van grenzen. De eerste mens wil van meet af aan kennis hebben van god en kwaad en dat betekent dat hij alles wil kennen en beheersen en dat is nu precies wat verkondigd wordt: dat er grenzen zijn aan ons kennen, wij zijn niet God van wie wij geloven dat Hij of Zij ons van binnen en van buiten kent. De mens zal deze begrenzing moeten eerbiedigen, wil hij waarachtig mens zijn en niet ‘aan God gelijk’ willen, zijn zoals er staat geschreven.

Het is dit donkere verlangen dat die begrenzing niet aanvaardt en die wordt in het evangelieverhaal opgevoerd als de ‘diabolos’, de duivel degene die die grens zoekt te overschrijden. En die duivelse begeerte sluimert in ieder van ons!

Dat brengt ons in de woestijn bij Jezus waar hij op de proef wordt gesteld en de vraag krijgt of hij die gestelde grens tussen God en mens eerbiedigt dan wel overschrijdt.

26 februari 2023, Henk Jongerius OP

Op drie manieren wordt hij als de nieuwe Adam uitgedaagd om te grijpen naar macht, om van stenen brood te maken, om de wereld en de dingen naar zijn hand te zetten en iets onmogelijks te doen.

Maar Jezus blijft trouw aan de woorden die over de mens geschreven staan, dat wij niet van brood leven, maar van het woord uit de mond van God.

Hij wil God ook niet op de proef stellen door engelen uit te dagen hem op te vangen als hij van de tempelpoort springt, en bezwijkt niet voor de verleiding om te heersen over alle koninkrijken van de aarde!

Hij laat ons zien aan het begin van de Veertigdagentijd dat wij de woestijn in moeten gaan om, net als Israël, opnieuw te leren wat het betekent om een mens te zijn op aarde. Wij zijn van stof en aarde maar mogen leven in de aanwezigheid van de Enige die hemel en aarde maakt en ons roept om waarachtig mens te worden.

Dat wil zeggen dat mensen zich niet als goden tegenover anderen mogen opstellen want dat betekent de vernietiging van de aarde en haar bewoonbaarheid: wij zien het gebeuren in onze wereld in onze dagen en wij zullen ons daar niet bij mogen neerleggen, maar in alle oprechtheid onze plaats en verantwoordelijkheid als mens op ons nemen. Dat is een leerschool waar wij de komende toe worden uit-genodigd, of zoals het in het evangelie wordt genoemd ‘de HEER onze God eerbiedigen en Hem dienen’. Wij worden geroepen om, net als de Mensenzoon elkaar te dienen en nabij te zijn. Wellicht is het dan goed om, zoals het staat geschreven in psalm 131, met dit gebed te leven:

‘Maak mij niet groter dan ik ben,
niet te klein voor de stem
waardoor ik mijn naam en bestemming herken’.

Dat het zo moge zijn! Naar boven

2e zondag van de veertigdagentijd:
Genesis 12, 1-4a; psalm 33; Matheus 17, 1-9

We hoorden het zo juist: ‘Ga uit uw land vandaan, verlaat uw vadershuis. Alle volken op aarde zullen wensen gezegend te worden al jij’ . En in de tweede lezing, ‘Na zes dagen ging Jezus de berg op en nam drie leerlingen mee en voor hun ogen veranderde hij van gedaante’ . Beelden van onderweg zijn en van een bijzondere ervaring.

Ga uit uw land vandaan , verlaat uw vadershuis, ik zal u leiden op de weg, een groot en talrijk volk zal eenmaal voor u staan. Het is de oproep aan Abram de oervader van het geloof. Wie zich inlaat met God, met het onnoembare, zal gezegend zijn. Het zal hem/haar meer dan goed gaan. Gaan op de adem van God, zoals in het scheppingsverhaal verhaald wordt, Hij blies de mens, Adam, de levensadem in. Abraham laat zich door God gezeggen. Hij gaat op weg, hij trekt weg uit Charan, het wordt het begin van de geschiedenis van God met ons mensen.

Ook Jezus is onderweg. Voorafgaand aan de opgang naar de berg, vertelt Jezus zijn leerlingen, dat hij op weg moet gaan naar Jeruzalem en dat hij daar moet lijden, maar dat hij zich laat leiden door de stem, de adem van God. En dan staat er: zes dagen later nam Jezus Petrus , Jacobus en Johannes met zich mee de berg op. Nergens staat er een aanwijzing over wat er in de dagen vooraf gebeurd is en van waaraf gerekend wordt. Na zes dagen, met ander woorden, onderweg, gebeurt het. Het verwijst naar de zesde dag van de schepping waarop de mens geboren wordt. Na zes dagen kun je verstaan als in de loop van de tijd, tijdens ons leven, in de geschiedenis.

In de tijd van leven, in de geschiedenis, gebeurt er van alles, zorgen en verdriet, vreugde en onmacht, maar soms word je meegenomen een hoge berg op. Ook In ons leven kan het gebeuren dat je overweldigd wordt, dat er een glans, een vuur ontstaat. Het verhaal zegt: Hij veranderde van gedaante en zijn gezicht straalde en zijn kleren werden wit als licht. Het is een top ervaring, een gebeuren, waarin je diep in jezelf geraakt wordt. Een ervaring die in het verhaal van vandaag geduid wordt van uit de Schrift, vanuit Wet en Profeten. Ook Mozes en Elia gingen de berg op en beiden kwamen in een wolk en werden aangesproken. Ze herkenden de stem van de Eeuwige.

Een wolk roept verborgenheid op , of misschien beter gezegd, geborgenheid. In de Schrift zijn er talrijke momenten waarop er gesproken wordt over een wolk en telkens klinkt er dan de stem van God die uit de

5 maart 2023, Jos Oostrik

wolk spreekt. Het gebeurt bij Mozes, bij Elia en bij Jezus. Het is de Eeuwige die van zich laat horen. Het is ook een wolk die het joodse volk de weg wijst in de woestijn. Het zijn deze ervaringen van boven ons uitgetild worden, momenten dat we ons aangesproken weten door de stem, de adem van het leven. Een stem die ons op weg doet gaan, ons land, onze vertrouwde plekken doet verlaten en een andere weg laat gaan. Wie zich laat gezeggen door deze stem is een zegen voor de mensen om hem/haar heen. Het is een weg die vrucht draagt. Wellicht herken je momenten in je leven dat je op weg gestuurd werd, dat het leven een wending nam. Het kan zijn door een ontmoeting , de liefde van je leven, de geboorte van een kind, maar het kan ook door verlies, door lichamelijk ongemak, waardoor je op een andere weg gezet wordt.
Bij mij kwam de afgelopen week een intense ervaring boven van ruim veertig jaar geleden. In de parochie, waar ik toen werkte, hadden we een vastenactie project in El Salvador. Ik was er zelf nogal druk mee geweest om het rond te krijgen. Tijdens die vastentijd, 24 maart, werd de aartsbisschop van El Salvador, Oscar Romero doodgeschoten achter het altaar. Het kwam binnen als een dolksteek…………. Hij was een trouwe dienaar van de kerk, maar zijn wereld werd op zijn kop gezet, toen zijn priesters werden vermoord en het volk van El Salvador werd verdrukt. De moord op een van zijn priesters werd het begin van de bekering van een bisschop. Tegen alle geweld en onderdrukking verhief hij zijn stem en dat werd herkend door het volk. Hij werd op handen gedragen. Maar de machthebbers van zijn dagen zagen het als bedreiging van hun positie en probeerde hem uit te schakelen. Oscar Romero zei: Mij kun je vermoorden maar ik zal leven in het volk. Op 24 maart 1980 werd hij vermoord, oktober 2018 werd hij heilig verklaard .

Het hele gebeuren was voor mij een boodschap, een richting wijzer. Geloven is durven te leven, het opnemen voor de verdrukten, opstaan uit de dood . Het was een ervaring van opstanding, van leven sterker dan de dood. Verrijzenis!

Wij zijn onderweg in het leven. Het verhaal van de Thabor roept ons op om ons te laten inspireren, letterlijk inademen door Gods woord en laten we het uitzingen:

Op mijn levenslange reizen twijfel donker achtervolgt mij liefde blind holt voor mij uit, zing ik steeds op ander wijze over wie ik niet kan spreken, zing ik ooit mijn hart te breken, ooit mijn hart voor jou te breken.
Naar boven

3e zondag van de veertigdagentijd:
Exodus 17,1-7; Johannes 4,5-26

Een prachtig verhaal vertelt Johannes ons vandaag, dat zijn betekenis pas prijsgeeft als wij oog krijgen voor de details ervan. Het is beslist niet toevallig dat het gesprek van Jezus met de vrouw uit Samaria plaats vindt bij de put van Jakob. Die bevond zich op het stuk land had Jakob gekocht toen hij zich verzoend had met zijn broer Ezau. Het doet ons ook denken aan die andere bron waar Izaäk zijn vrouw Rebekka ontmoette. Het is de moedergrond van Israël, daar waar toekomst gloort.

Een belangrijke plaats dus, die ons voor de vraag stelt uit welke bron het volk Israël put om levenskracht te putten. En die kracht is de verbinding van de mens met het levende water. Daarom hoorden wij ook in het verhaal uit de eerste lezing dat bij Meriba en Massa de vraag op het spel stond of de Eeuwige nu met het volk is of niet.

Omdat het over die diepste verbinding gaat van mensen met God is het vanzelfsprekend dat het een vrouw is die model staat voor de mens die vraagt naar die verbondenheid met God.

Op zichzelf is heel de setting van het verhaal grensoverschrijdend, want Joden spreken niet met vrouwen en zeker niet met iemand die uit Samaria komt, een gebied dat door de Joden als vreemd en vijandig wordt beschouwd. Het is dus een gesprek ‘ín den vreemde’ en daar horen wij hoe in een geloofsgesprek aan de orde komt waar of wij het levende water kunnen putten, de kracht kunnen vinden om te leven in verbondenheid met de Eeuwige. Die verbondenheid van het volk met God wordt vaak beschreven als een huwelijk en het is daarom opvallend dat Jezus aan de vrouw vraagt waar haar man is. Daarmee bedoelt hij op de verbinding met God en laat hij de vrouw zien dat zij al vele ‘goden’ heeft gediend maar de

12 maart 2023, Henk Jongerius OP

ware niet heeft gevonden. Ze zegt hem ’ik heb geen man’, ik sta niet in verbinding met de levende bron van leven, maar zeg mij hoe ik die kan vinden. Het is niet in de tempel van Jeruzalem of op de hoogten van Samaria dat wij die op het spoor kunnen komen. Wij horen dat wij de Eeuwige ‘in geest en waarheid’ moeten aanbidden, dat wij derhalve ontvankelijk moeten zijn voor het waaien van de Geest die in den beginne uit de chaos ruimte schiep voor de mens en het mogelijk maakte om de aarde in goedheid en herderlijke zorg met elkaar te bewonen.

Wij kunnen het wonen van God onder ons niet vastmaken aan gebouwen of aan voorschriften van welke aard dan ook. Wij kunnen die ook niet afdwingen zoals het volk in de woestijn dat geen water te drinken had en dorst had naar God. Mozes vraagt dan wat hij met dat volk moet en de Eeuwige zegt hem om op de rots te slaan. Het is God die het initiatief neemt om ons het levenswater te geven en te laten leven in verbondenheid met Hem.

De vrouw erkent dat Jezus een profeet is en dat de Messias komt en dan zegt Jezus dat Hij het is: ‘ik ben het’ horen wij hem zeggen en in die woorden horen wij de naam opklinken van God die luidt ‘ik zal er zijn voor jullie’. In een mens mogen wij het wonen van God onder ons erkennen. De mens is de woning van God en in hem beweegt de Geest ons tot een leven in waarheid en gerechtigheid. Het woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond schrijft Johannes in het begin van zijn evangelie. Als wij ons openstellen voor Jezus woorden en daden mogen wij ervaren hoe God onder ons gebeurt en een bron van levenskracht en goedheid in ons midden is: ‘ik ben het levend water, ik ben de bron: leer je op mij verlaten en zie niet om’. Laten wij ruimte maken voor het waaien van de Geest onder ons en wij zullen herschapen worden tot mensen naar Gods hart.Naar boven

4e zondag van de veertigdagentijd: 1 Samuël 16,1b.6-7.10-13a; Efeziërs 5,8-14; Johannes 9,1-41

De blinde dominee Jan Wit, dichter, musicus en predikant, moest eens in het Stedelijk museum in Amsterdam voorlezen uit eigen werk. Hij kwam het podium op met een dik, lijvig boek, zo groot als een oude Statenbijbel. En terwijl hij daarin stond te bladeren, en zijn vingers het brailleschrift aftastten, maakte hij deze opmerking vooraf: “Dames en heren, u hoeft niet te schrikken. Dit is in werkelijkheid maar een heel dun boekje, en ik lees er maar een paar verzen uit voor. U ziet dus wel, dat u niet moet afgaan op wat u ziet”.
Zo gaf de blinde dichter zijn toehoorders in zekere zin te denken. Hij heeft hun vermoedelijk vooroordeel ontmaskerd. Zij zien niet met het juiste oog.
Die schitterende opmerking van Jan Wit zou het motto kunnen zijn van wat de Schriftlezingen van vandaag ons willen aanreiken. “U ziet, dat u niet moet afgaan op wat u ziet”. Wij worden uitgenodigd anders te kijken dan wij denken.

Wat zie ik in de ander? Wie zie ik in de ander? Hoe kijk ik naar de ander?
Van nature observeren wij de werkelijkheid met ogen en oren die versluierd zijn door vooroordelen en eigenbelang. Daar is niets mis mee zolang wij ons er maar van bewust zijn Maar vooringenomenheid duidt niet zelden op blinde partijdigheid. Kun je anders kijken dan je denkt? De Schriften roepen ons bij voortduring op ons kijkgedrag uit te zuiveren door te kijken met het hart. Want wanneer in de Heilige Schrift gesproken wordt over ‘zien’ en ‘blind’, gaat het niet zonder meer om het biologische zien of niet-kunnen-zien. En wanneer er geen begrip is voor een bepaalde situatie zeggen wij ook wel dat mensen stekeblind zijn.
Veeleer gaat het om inzien, zoals doofheid niet in eerste instantie gaat over niet-horen maar om niet verstaan. Niet toevallig geneest Jezus in het evangelie vooral doven en blinden. Het genezingsverhaal van de blinde door Jezus, staat bij Johannes in een breed verband van genezingsverhalen.
Doofheid en blindheid, horen en zien, zij liggen in elkaar verlengde. Het gaat om uitzuivering van zelfzucht, om beter zicht te krijgen op de werkelijkheid; weg oordeel, weg eigenbelang. Het gaat om een geloof dat uitzuivert zodat wij de werkelijkheid helderder gaan zien, een werkelijkheid die, zo hopen en verlangen wij, uiteindelijk leidt naar God.

In het mooie verhaal over de zalving van David is er al sprake van een zekere duiding. Het gaat daarbij niet zozeer over het uiterlijk van David. ‘De jongen was rossig, had mooie ogen en een prettig voorkomen’. Je zou erbij uit kunnen komen dat het uiterlijk van David bepalend was voor zijn uitverkiezing. Maar dan kijken we, broeders en zusters, met een verkeerd oog naar het verhaal. Als Samuël Eliab ziet staan waarschuwt de Heer heel nadrukkelijk dat Samuël niet op vanzelfsprekendheden moet afgaan, ‘want de mens ziet met de ogen, maar de Heer ziet met het hart’. Geen van de zeven zonen blijken Gods gezalfde te zijn. Tenslotte wordt de jongste zoon achter de schapen weggehaald en dan wordt duidelijk

19 maart, Bruno Wilderbeek ocso

waardoor de Heer zich laat bepalen. De gangbare rollen worden omgekeerd: niet de eerstgeborene, maar aan de jongste wordt het herderschap, het hoeden van de schapen toevertrouwd, een kwaliteit bij uitstek voor een koning. Want als je ‘ziet met het hart’ zouden de rollen wel eens omgekeerd kunnen worden en krijg je oog voor degene die weet wat ‘hoeden’ is.

In het evangelieverhaal van vandaag zien we hoe er een haast onoverbrugbare kloof bestaat tussen Jezus en zijn tegenstanders. Het gaat over twee kampen waarvan de blinde een speelbal lijkt te zijn. Het gaat in dit verhaal niet zozeer om de fysieke genezing op zichzelf. Wat wij beluisteren is een leersituatie voor de leerlingen en voor ons: ‘De werken van God moeten in hem openbaar worden’(9:3).
De concentratie van Jezus is geheel gericht op de blinde, die hij een papje van speeksel en aarde, zeg maar modder, op de ogen smeert. Hij stuur hem naar het Siloam-bad om zich te wassen. De verteller geeft ons daarmee een signaal: Siloam wil zeggen: ‘gezondene’(9:7). Zo komt het verhaal al in een heel ander licht te staan. En wie anders is de gezondene dan Jezus zelf, de bron van levend water, bron van levenskracht. De eigenlijke blindheid van de man echter wordt pas duidelijk wanneer hij van zijn fysieke blindheid genezen is. Dan herhaalt zich het genezingswonder op een geestelijk niveau. Dan ontdekt de man dat zijn fysieke genezing een metafoor was voor de eigenlijke, geestelijke genezing. Wanneer de man het erop houdt dat Jezus een profeet moet zijn, proberen de tegenstanders het wonder weg te verklaren door te suggereren dat hij waarschijnlijk helemaal niet blind was. We zien in de loop van het verhaal hoe de tegenstanders en Jezus steeds scherper tegenover elkaar komen te staan. Mensen kunnen zo vervuld van haat en verzet zijn tegen wat van God komt en zo overtuigd zijn van hun eigen waarheid, dat ze geen lessen kunnen trekken uit wat ze zien, zelfs niet uit wat ze oppervlakkig zien met hun aardse ogen. Uiteindelijk vragen de tegenstanders van Jezus ‘Zijn wij soms blind?’(9:40). Het ironische antwoord van Jezus luidt: ‘Was u maar blind! Dan zou u zonder zonde zijn, Maar u beweert dat u ziet. En daarom zit u vast in uw zonde’(9:41).

Welke duiding kunnen wij, broeders en zusters, uit dit niet gemakkelijke, en o zo ironische evangelieverhaal begrijpen? De blindgeborene, zo zou je kunnen zeggen, wist dat hij niet wist. Bij hem is daardoor genezing mogelijk. Een dergelijk aanknopingspunt is er bij de tegenstanders niet. De blinde heeft, hoewel hij nog veel moet leren, een begin gemaakt. Echte zonde maakt een begin onmogelijk. De tegenstanders kunnen niets leren.
Het behoren bij een gemeenschap is geen garantie voor juist inzicht en beschut niet tegen blindheid. Dat geldt ook voor ons christenen. Niettemin geloven wij dat in Jezus de mensenzoon ons een betrouwbare gids is gegeven, een veilig kompas bij de weg die te gaan is. Dat onze soms duistere wegen steeds mogen worden aangelicht door zijn levende aanwezigheid.
In Gods naam. Naar boven

5e Zondag van de Veertigdagentijd:
Ezechiël 37, 12-14 Johannes 11, 1-45

We horen maar een paar verzen uit het boek Ezechiël. Deze profeet – zijn naam betekent – God is mijn sterkte -, behoort tot een priesterlijke familie. Zijn profetieën bestrijken een periode van ongeveer twintig jaar, jaren van crisis en ballingschap. En het bijzondere aan deze profeet is dat hij ‘met stomheid is geslagen’. Een profeet die niet kan spreken! Maar de stomheid van de profeet geldt alleen voor zijn eigen spreken. De spreekopdrachten die God hem geeft, krijgen wel stem. De verzen van vandaag komen uit de zogenaamde ‘heilsorakels voor Juda’. In dit visioen wordt Ezechiël meegenomen aan de hand van de Geest van de Eeuwige en hij loopt in alle richtingen door een dal vol doodse beenderen. De Eeuwige draagt hem op te profeteren over deze beenderen en zelfs de woorden worden voorgezegd: en zodra Ezechiël profeteert, ‘ontstond er een gedruis: de beenderen voegden zich aaneen, elk op zijn plaats. Ik zag hoe er pezen kwamen en vlees en overtrokken werden met huid’. Maar de levensgeest was er nog niet. En de Eeuwige spreekt verder: ‘mensenkind, profeteer en zeg tegen de levensgeest: kom van de vier windstreken, en blaas in deze gevallen zodat ze weer leven. Ze werden weer levend en gingen overeind staan: een immens groot leger. En God sprak: deze beenderen zijn het volk Israël. Bij hen leeft de gedachte: ‘onze beenderen zijn verdord, onze hoop is vervlogen, het is met ons gedaan’. Profeteer…..: en dan horen we de verzen van vandaag. Ik zal uw graven openen en Ik zal mijn geest over u uitstorten en gij zult leven. Gods woord spreekt en dit leidt tot een nieuwe schepping. Wanhoop niet……..

Dit zegt Jezus ook (indirect) tegen de zussen Martha en Maria (wanhoop niet……) Het gaat om leven dat de dood verslaat. De opwekking van Lazarus weerspiegelt de opstanding van Jezus zelf. In het Evangelie van vandaag neemt Johannes een lange aanloop naar de climax – En bij Johannes heeft alles een bedoeling: niets is gewoon, niets is het wat het lijkt in dit opwekkingsverhaal van Lazarus. Het begin alleen al: Jezus hoort dat een goede vriend dood is en Hij wacht……De gebeurtenissen in Betanië gaan over leven en dood. De grafsteen is opnieuw de scheiding tussen leven en dood. Door de grafsteen heen roept Jezus zijn vriend tot leven.

Op de derde, vierde en vijfde zondag van de Veertigdagentijd zijn er speciale lezingen op het rooster geplaatst. Alle drie van Johannes, het zijn geloofsverhalen waarin langzaam maar zeker duidelijk wordt wie Jezus is. Op de derde zondag hoorden wij het verhaal van de Samaritaanse vrouw bij de put van Jacob. Jezus laat zien dat Hij Levend Water is – de Bron waaruit je drinkt. Op de 4e Zondag wordt de blindgeborene ziende – zien = geloven. En vandaag gaat Jezus nog weer een stap verder – de dood heeft niet het laatste woord. Jezus zegt: Ik ben de verrijzenis en het leven! Deze drie lezingen worden ook van oudsher gebruikt in de doopcatechese voor volwassenen.
Als Jezus bij Lazarus komt, herkennen wij de machteloosheid en de verslagenheid. Wie kent immers niet dat gevoel van intens verdriet om onze lieve doden? Het wordt ook ons niet bespaard. Wij kennen allemaal,

26 maart 2023, Ineke van Cuijk OP

in meer of mindere mate de ervaring van afscheid: van je jeugd, van je vertrouwde wereld waarin de dood zijn gaten slaat. Zo moet het geweest zijn voor Marta en Maria. Het was hun broer die ze in zijn graf moesten achterlaten. Wanhoop alom.

En ook voor Jezus wordt hier de dood een pijnlijke realiteit. Hij staat wenend aan het graf van zijn vriend. Hij ervaart aan den lijve de wonden die de dood slaat. Maar in al zijn verdriet laat Hij de dood zijn leven niet beheersen. Hij gaat de confrontatie aan.

Zozeer gelooft Hij in een God die sterker is dan alle dood dat Hij durft te vragen om de steen die voor het graf ligt, weg te halen. Het is de steen van de dood die zo zwaar op het hart ligt. De dood krijgt Jezus niet in zijn macht, het leven wel! Hij brengt leven! Hij brengt vreugde! De band die de dood gevangen houdt, wordt door Jezus doorbroken. Maak hem los, zegt Jezus tegen de omstanders, ‘laat hem gaan’. Jezus leeft ons voor wat je bevrijdt van alles wat je hindert om voluit te leven.

De verhalen van vandaag gaan over dood en verrijzenis, in een heel eigen taal. (die van Johannes). Niet de platte taal van alledag – maar Jezus nodigt ons uit in Zijn taal te geloven. Geloofstaal! Die spreken Martha en Maria in dit Evangelie. Je spreekt vanuit bewogenheid, emotie, ontroering, geloof. Martha en Maria konden zeggen: vroeger (voor Jezus) waren we in duisternis en dood. En nu zijn we in het licht. Dit is niet het verhaal van een geslaagde reanimatie maar van een geloofsgetuigenis!
Ezechiël spreekt tot de ballingen in Babel. Vol heimwee zingen zij liederen over hun vaderland, moederland, hun God, hun tempel. Alles lijkt verloren, zij dreigen ten onder te gaan. Ze zitten als het ware opgesloten in hun graf. En dan komt de beeldspraak: God doet jullie graven openen. Hij laat je uittrekken uit het land van dood en duisternis.

En net als de ballingen destijds in Babel kunnen ook wij gevangen zitten. Daar is in onze wereld, in onze maatschappij aanleiding genoeg voor. Of we zitten soms zelf in een te strak keurslijf, in verdriet, in moedeloosheid of onmachtig.

De lezingen van vandaag houden ons – in geloofstaal – voor dat er uitzicht is. Door de gevangenschap van dood en verdriet heen – is er nieuw leven. Is er Verrijzenis!

We leven toe naar Pasen. De ernst, de pijn en het verdriet van dood en lijden zal ons niet voorbij gaan, maar op onze weg zien we Lazarus, de Samaritaanse vrouw, de blindgeborene, de ballingen uit Babel – en mensen om ons heen die door verdriet en pijn heen ook weer op kunnen staan. Mensen kunnen zo vaak boven hun eigen kracht uitgroeien!
Dat is het vooruitzicht op Pasen!!

Zo worden wij allen tot Nieuw Leven gewekt. Wanhoop niet, het water zal stenen breken!!
Naar boven

Palmzondag:
Matheus 21, 1-9; Fil 2,6-11; Matheus 21, 10-17

Het is ruim twintig jaar geleden dat wij, Co en Ik, in deze dagen op weg gingen naar Santiago de Compostella. Na drie maanden naderden wij samen met enkele bekenden ons doel. Plotseling zagen we van af een heuvel de stad met zijn immense kathedraal. Een intense vreugde kwam over ons. Het was niet alleen de vreugde van het behalen van het doel van de tocht, maar ook de intense vreugde van een verlangen dat vervuld werd. De heuvel draagt de naam Monte del Gozo, berg van de vreugde. Tijdens de afdaling naar de stad zong een van ons de triomfmars van Verdi en een ander het oer-Hollandse lied: ‘we zijn er bij na’. Een van ons ging zelfs even snel naar de kapper om er netjes uit te zien. Het was een en al vreugde.

Het is deze vreugde die ik ook hoor in het evangelie van vandaag, Hosanna. En ook hier is het een optocht van uitgelaten mensen. Jeruzalem is sinds de ballingschap het centrum van de joodse religie, Het is de stad van God, en dit gegeven verbindt heel het joodse volk. Het maakt hen als gelovige joden tot een eenheid. Door jaarlijks op te trekken naar Jeruzalem, een pelgrimstocht naar de heilige stad te maken, drukken zij lijfelijk uit tot het volk van God te behoren. Psalm 122 zegt: Wat was ik blij toen men mij riep we gaan op weg naar het huis van de heer en nu staan we voor uw poorten, Jeruzalem. Jeruzalem woonplaats van de Levende.

Wat was ik blij, toen men mij riep. De psalmist verwoordt het begin van de pelgrimstocht. Een uitnodiging, misschien ook wel een uitdaging om de tocht te maken. Gaande de tocht wordt het gaan een samengaan. Van alle kanten komen de stammen van Israël zegt de psalm. Al die mensen onderweg worden één familie. Mensen die leven met een verhaal, het verhaal van God met zijn volk. Het doet mij ook denken aan het verhaal van Jezus die met zijn ouders naar Jeruzalem ging. Zijn ouders waren hem kwijt maar zij gingen er vanuit dat hij ergens in de menigte zou zijn. Hij echter was achtergebleven omdat Hij in het huis van de Heer moest zijn.
Al die pelgrims onderweg worden één familie. Het is daarom ook dat nog jaarlijks met het Pesach, het joodse paasfeest de wens wordt uitgesproken: tot volgend jaar in Jeruzalem. Ook deze wens straalt dat 

2 april 2023, Jos Oostrik

diepe verlangen uit naar leven in het licht, een verlangen daar te zijn in het huis van de Heer. En wat een vreugde als het gebeurt. De pelgrimstocht is een beeld van onze levensweg. Zelfs mensen die nooit de kans hadden of hebben om Naar Compostella, Jeruzalem of Lourdes te gaan, weten we zijn onderweg. De vraag die we ons mogen stellen is, met welk verhaal ga jij, met wie voel jij je verbonden? Onderweg zijn, je levensweg gaan vraagt moed en doorzettingsvermogen. De weg gaat door bloemrijke weiden, Maar ook langs saaie wegen door kleurrijke steden, via bergpaadjes en langs snelwegen. Het is als het leven van alle dag, soms zit het mee soms zit het tegen.

Jezus komt ook aan in Jeruzalem. Ook hij gaat op weg naar het huis van de Heer, maar wat hij daar aantreft heeft niets met dat diepe verlangen naar leven te maken Het is een handel, een vorm van uitbuiten. Het is misbruik maken van de heilige plek en hij gooit de handelaren de tempel uit. Opgaan naar het huis van de Heer vraagt een andere houding, een open staan, ruimte maken voor de armen en blinden. Niet hoog te paard maar op een ezeltje. Mensen herkennen in hem iemand die leeft met en vanuit De Eeuwige, hij is er zo verweven mee, hij noemt hem Vader. De kinderen die dit zien juichen opnieuw en roepen Hosanna de zoon van David.

Hoe anders de Schriftgeleerden en farizeeërs, de mensen die het zo goed weten. Zij vragen: hoort u wat ze zeggen? Het antwoord is helder, Ja zeker deze kinderen herkennen de man Gods, zij hebben weet van het heilige.
De komende week herdenken we het leven en sterven van onze Heer Jezus. Het is een tocht, een pelgrimstocht, een kruisweg. We staan stil bij pijn en verdriet, stil bij de moeite van het leven, maar diep in ons weten we ons op weg naar het huis van de Heer, een weg die leidt naar een intense vreugde. Over een week zullen we het zingen: laat juichen heel het koor van Godsgemeente.

Kinderen en kleinen herkenden in deze Jezus het beeld en de gelijkenis van Hem die leeft. Hij heeft geen macht begeert, geen aanzien als God, hij is de weg gegaan die langs de zelfkant voert. Leidsman en lotgenoot Jezus Messias.
Naar boven

Hoogfeest van Pasen:
Hand. 10, 34-43 Psalm 118 Joh. 20, 1-9

Paasmorgen, het alleluia mag weer klinken!! Christus is ten leven gewekt!! De tijd die achter ons ligt, de 40-dagentijd, heeft ons uitgenodigd ‘ons in te keren’, een reis naar binnen te maken. Er werd ons veel aangeboden, ook via dit Klooster, om die reis te maken. En als het ons lukte, naar binnen te keren, tot rust te komen, stilte in onszelf te vinden, weten wij niet altijd precies waar wij zitten. Het is geen plek die exact is aan te wijzen. Maar is dat nodig? Je komt in de buurt van je kern, in de buurt van je hart, in de buurt van je bron. Misschien wel DE BRON. En welke namen wij daar ook voor gebruiken: Adem, Kracht, Mysterie…….er gebeurt iets ontzagwekkend. En durven wij dat GOD te noemen? Sommigen wel én sommigen zijn wat huiverig zulke grote woorden te gebruiken. Maar daar kunnen we in groeien. En nu die tijd weer achter ons ligt, kunnen wij opnieuw naar buiten treden. Vanuit stilte, de kracht die ons geschonken is.
Vandaag, in de eerste lezing uit Handelingen, roept Petrus ons op te getuigen. De afgelopen week zijn we Petrus verschillende keren tegengekomen in de lezingen van het Paastriduüm, in verschillende hoedanigheden, iemand die wegloopt en iemand die het hoogste woord voert. In het boek Handelingen horen we de verhalen van de apostelen ná Pinksteren. Dan is er al veel gebeurd. Petrus wordt één van de belangrijkste getuigen van het leven van Jezus. En in een visioen wordt het Petrus duidelijk (10, 1-34) (het verhaal van Cornelius) dat God geen aanzien des persoons kent. Iedereen die, ongeacht het volk waartoe hij/zij behoort, de Eeuwige welgevallig is, omdat de persoon in kwestie godvrezend en rechtvaardig is, hoort bij dit Koninkrijk. Jezus uit Nazareth is gezalfd met Heilige Geest en allen die in Hem geloven zijn begiftigd met Heilige Geest. Vanuit die kracht kan Petrus getuigen. Zo worden ook wij opgeroepen getuigen te zijn van dit grootse wonder.

Dat gaat niet vanzelf, dat horen wij vandaag in het Evangelie. Op de eerste dag van de week kwam Maria van Magdala, vroeg in de morgen – het was nog donker – bij het graf. Het zal niet alleen buiten donker zijn geweest. Ook in haar hart was het pikkedonker. Zij kwam naar het graf vol verdriet, twijfel en wanhoop na alles wat er gebeurd was. Maria verkeerde in duisternis en zij niet alleen. Dat gold ook voor de andere leerlingen en ik denk, dat velen van ons dit gevoel herkennen. Bij tijd en wijle hebben wij, de een wat meer en de ander wat minder, periodes van duisternis in ons leven. En we weten allemaal wel hoe zwaar dat kan zijn. Hoe kom je dan in beweging? Maria doet dat, zij gaat niet bij de pakken neerzitten, zij wil naar

9 april 2023, Ineke van Cuijk OP

het graf en ontdekt tot haar schrik dat de steen weggerold is. Zij rent meteen naar Petrus en naar de andere leerling, de door Jezus beminde leerling, die wij kennen als Johannes. Petrus en Johannes lijken een wedstrijd te houden wie er het eerst is, maar de eerste durft nog niet naar binnen: uit angst, uit eerbied, wie zal het zeggen. Maar Petrus gaat wel naar binnen en dan gaat ook de andere leerling naar binnen en dan staat er: hij zag en geloofde!

De beweging in dit Evangelie is van duisternis naar licht – van niet zien tot zien en geloven! Deze drie vrienden komen samen vanuit duisternis tot geloof. Voorzichtig en tastend. Maria komt als eerste bij het graf, zij ziet….maar doorziet nog niet. Het lijkt nu alsof dat allemaal even binnen een paar minuten is gebeurd. Dat hoeft natuurlijk niet. Dit verhaal is een beeld van geloofsontwikkeling bij mensen. Wie weet hoeveel tijd dit heeft gekost? Misschien wel een hele tijd of een leven lang? Of soms even zien/geloven en dan een tijdje weer niet.

Het is de weg met confrontaties, schrikken, bang zijn en langzaam maar zeker zien en durven geloven – de weg van Pasen.
Zo’n weg van zoeken en tasten in een weg van alle tijden. Voor het Joodse volk, voor de mensen ten tijde van Jezus en ook voor ons tot op de dag van vandaag. Er is ook genoeg aanleiding om bezorgd, teleurgesteld, bang te zijn. We zitten in een grote klimaatcrisis, vele mensen kampen met allerlei nare ziektes en we schrikken van het wangedrag van bv voetbalfans. Maar als we goed kijken zien we gelukkig ook op vele manieren ‘een nieuw groeiproces met ondergrondse kracht’. Te denken valt aan een nieuw medicijn voor het RS-virus waar vooral kinderen in 3e-Wereldlanden mee geholpen zijn, er zijn burgemeesters die zich hard maken om in hun gemeente asielzoekers op te vangen.

Het Joodse Pesach feest sluit af met Psalm 118: vanuit de slavernij, de tocht door de woestijn en dan eindelijk de behouden aankomst in het beloofde land: Brengt dank aan de Eeuwige, die genade is eindeloos. De hand van de Heer richt ons op.

In alle vroegte is de steen weggerold, onze ogen kunnen het licht verdragen, wij lopen en struikelen niet. Wij worden wakker van het eerste licht: alsof Iemand ons bij naam en toenaam roept: wij mogen volop en voluit leven in het Licht van de Eeuwige.
Zalig Pasen Naar boven

2e zondag van Pasen:
Handelingen2, 42-47 Psalm 118; Johannes 20,19-31

Op de eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar en de deuren waren gesloten uit vrees voor de joden. Ik kan me voorstellen dat de leerlingen zich bedreigd voelen, de jonge kerk is angstig. Jezus hun leraar werd opgepakt en gekruisigd, hij is niet meer hier. En wat gebeurt er dan met ons, leerlingen van deze meester. De onvrede tussen de joodse gemeenschap en de jonge kerk, een stel nieuwlichters, is voelbaar. Er is sprake van polarisatie. Waarschijnlijk heeft de schrijver van het evangelie met die mededeling over: uit vrees voor de Joden, de situatie van de jonge kerk verwoord. Jezus is er niet meer en de sfeer is dreigend; En dan staat er: Jezus kwam in hun midden en zei: Ik wens jullie vrede. Shalom of zoals Paus Franciscus het acht dagen geleden in zijn zegen voor de stad en de wereld tot drie keer toe zei, Pace a voi, vrede voor jullie!

Jezus wenst de jonge kerkgemeenschap toe dat er vrede heerst. Vrede is niet een status quo, zo van geen oorlog, ook niet een gevoel van tevredenheid, in de zin van laat het maar gebeuren het zal mijn tijd wel duren. Vrede is een werkwoord, het is herstellen, het goed maken tussen elkaar. Aan wie je zonden vergeeft hen zijn ze vergeven, zegt Jezus vandaag. Vrede is het vinden van balans, zowel in je persoonlijke leven als in het leven van de gemeenschap en uiteindelijk in het leven van de hele wereld. Shalom, vrede daagt ons uit om naar buiten te gaan, niet angstig binnen te blijven maar de ramen open te zetten. Vrede vraagt inzet. Het is deze ervaring van ommekeer die ons vandaag wordt voorgehouden. Het is een uitnodiging om met een ander perspectief te gaan kijken. Letterlijk staat er: hij ademde, hij blies over hen. Er ging een andere wind waaien. Gevaar, de dreiging van onrust wordt vreugde. In deze ommekeer ervaren de leerlingen dat de Geest van Jezus over hen komt, dat zij op hun beurt zo goed als God kunnen en willen zijn in navolging van Jezus. Hij is niet dood hij leeft.

Deze ommekeer gaat werken. Men wordt enthousiast en vertelt aan vrienden en collega’s: we hebben Jezus gezien. Maar Thomas een van hen, gelooft er niets van. Kom maar met feiten. Fysiek wil ik hem zien en voelen . Ook hier speelt een probleem dat in de jonge kerk speelde, namelijk de verwachting dat Jezus in levende lijve terug zou komen. Vandaar dat Thomas vraagt om Jezus te zien en aan te raken. En opnieuw komt Jezus binnen en opnieuw klinkt het: Vrede En na het aanraken van de wonden zegt Thomas : Mijn heer en mijn God. De erkenning van een levende Jezus en opnieuw een ommekeer, hij zag het en geloofde., de

16 april 2023, Jos Oostrik

Geest kwam ook over hem. Deze Geest wordt gekenmerkt door de aandacht voor de wonden. Het Thomas verhaal, verrijzenis is niet mogelijk als we de pijn , het onrecht, het verlies, het kruis niet onder ogen zien. En het gaat om heel concrete zaken, wonden die tastbaar en aanwijsbaar zijn. Thomas herkent de wonden, raakt ze aan en is getuige van de Verrijzenis, Hij ervaart het aan den lijve als hij zijn handen in de wonden legt. Je kunt het verstaan als de wonden van de ander, van de wereld serieus nemen

Vrede kan er ontstaan als we de gebrokenheid, de wonden van elkaar, van ons samenleven onder ogen durven te zien en ons inzetten om nabij te zijn De gewonden van onze samenleving zijn talrijk. En natuurlijk denken we aan de slachtoffers van oorlog en geweld, aan vluchtelingen. Maar ook aan slachtoffers van bureaucratie en politiek onvermogen, aan slachtoffers van misbruik. Aan al die mensen waarover door anderen beslist wordt En laten we niet vergeten al die mensen die geestelijk gewond geraakt zijn. Kort om het verdriet van onze wereld. Op het moment dat wij dit verdriet, deze gebrokenheid onder ogen durven te zien ontstaat er hoop, perspectief op verandering. Op dat moment gaat Jezus leven, hij die gekruisigd werd en toch leeft. Juist in mensen die in zijn Geest doorgaan, wordt hij zichtbaar. En dit elan, dit geloof brengt ons bij de eerste lezing van vandaag uit het boek Handelingen.

Ze bleven trouw aan het onderricht van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, braken het brood en wijdden zich aan het gebed. Met deze woorden schildert Lukas ons vandaag de eerste christengemeente. Ook wij komen wekelijks bij elkaar. Bidden, delen brood en wijn en lezen de schriften en proberen solidair te zijn met elkaar. Dit is geen opdracht, geen wet, zo van je moet elke zondag naar de kerk, nee het is eerder een school, een leerhuis om elkaar te bemoedigen, om samen de weg van Jezus , van God te gaan. `Dit is ook de kern van dit huis, dit klooster, van onze vieringen, ons samenkomen, het is wonden die geslagen zijn, maar ook de mooie momenten van leven zien en vieren.

Als wij hier samenkomen op de eerst dag van de week is het een teken van verbondenheid en vitaliteit. Mogen wij de Geest van Jezus op deze wijze ervaren en moge het ons aanzetten om in het leven van alle dagen solidair te zijn te bidden en te breken en delen. Vanuit deze verbondenheid kunnen en mogen we zingen met de psalm: Gij peilt mijn hart en ge kent mij. Of met de woorden van Oosterhuis, Ken je mij wie ken je dan ken jij mij beter dan ik‘Naar boven

3e zondag van Pasen:
Handelingen 2,14.22-32, Lucas 24,13-35

‘Wat is dat voor een gesprek dat jullie onderweg met elkaar hebben’ vraagt de vreemdeling aan de twee teleurgestelde leerlingen die op weg zijn naar Emmaus. ‘Wij leefden in de hoop dat Jezus van Naza-reth degene was die Israël zou verlossen’ zeggen ze en daarmee geven ze te kennen dat heel die verwachting door de gebeurtenissen in Jeruzalem als een zeepbel kapot is geblazen.

Voor hen zou Jezus de man zijn die het volk, onderdrukt door de Romeinen, weer vrij zou maken, maar dat is niet gebeurd, hij is vermoord en heel hun toekomstverwachting is teniet gedaan….

Hebben ze op het verkeerde paard gewed, hebben ze misschien niet begrepen wat die man uit Nazareth eigenlijk bedoeld heeft met zijn profetische woorden en daden?

Het is zoals zo vaak in de Bijbel een vreemdeling zonder naam die hen op het goede spoor brengt en dit gesprek onderweg een ander karakter geeft. Van een klaagzang verandert het karakter ervan in een geloofsgesprek. Het is alsof zij in het leerhuis zitten waar hen duidelijk gaat worden wat de betekenis is van die profeet uit Naza-reth. Die verandering wordt ingeluid door de woorden van de vreemdeling: ‘o onverstandigen die zo traag van hart zijn in het ge-loof aan alles wat de profeten gezegd hebben.’
Wie iets van Jezus willen begrijpen en de betekenis van zijn woor-den en daden werkelijk tot zich willen laten doordringen, zullen te rade moeten gaan bij alles wat er geschreven staat in Wet, Profteen en Geschriften. Het is niet voldoende om alleen stil te staan bij zijn veroordeling en kruisiging zoals ook in de Passion gebeurt als wij ons ook niet verdiepen in de betekenis ervan. Dan blijft geloven hooguit een misschien voorbijgaande emotie die weer kan verwaaien door de waan van de dag, dan blijft het, zoals bij die twee leerlingen, alleen bij

23 april 2023, Henk Jongerius OP

teleurgesteld worden in eigen verwachtingen en hebben wij niet werkelijk begrepen wat zijn levensgang en levenseinde echt betekent.

Het lijden van de mens naar Gods hart, zoals wij dat leren uit het getuigenis van de Bijbel, heeft te maken met een zichzelf geven aan andere mensen. Zijn leven is een uittocht uit een bestaan waarin wij gericht zijn op onszelf, onze eigen mogelijkheden, naar een open-gaan voor anderen, of, zoals wij Petrus in zijn toespraak horen zeg-gen met woorden uit de Psalmen: ‘Steeds hield ik mij de Heer voor ogen want Hij staat mij terzijde en zal mijn leven niet overlaten aan het dodenrijk’ of zoals wij gezongen hebben ‘Bij Jou alleen ben ik veilig, Jij verkoopt mij niet, voor geen prijs, voor geen ander.’

Het levensgeheim van deze mens naar Gods hart laat zich kennen als wij met elkaar het Woord breken en het brood delen. Dat is wat die vreemdeling in het geloofsgesprek onderweg aan die twee leer-lingen laat zien.

En wat gebeurt er dan? Van een weg naar een beveiligde legerplaats waar zij zich zeker wanen keren zij om en gaan opnieuw op weg naar Jeruzalem om aan de andere leerlingen te melden dat Hij leeft en met ons is als wij Hem volgen in zijn uittocht: weg van een be-staan waar eigen zekerheid voorop staan naar een leven van breken en delen met elkaar: ‘De woorden van de Schrift staan in ons hart gegrift, zijn levend als nog nooit, worden in Hem voltooid: hij is het levend woord. In ieder die bemint maakt God een nieuw begin, ont-lokt hij ons een lied van hoop in ons verdriet: hij doet de dood teniet.

Wij worden vandaag geroepen om op te staan uit een leven van zelfbehoud tot een bestaan in mededeelzaamheid: dat is opstan-ding, verrijzenis uit de dood. Die vreugde moge ons gegeven worden! Naar boven

4e zondag van Pasen:
Handelingen 2,14a.36-41; Psalm 23, Johannes 10,1-10

Het verhaal van vandaag is zo vol dat je er weken over zou kunnen praten. We moeten dus een selectie maken uit al die symbolen; herder, schapen, schaapskooi, dieven en rovers, een deur. Vandaag wil ik met u kijken naar het symbool van de deur.

Voordat we beginnen met kijken naar waar het hier eigenlijk over gaat, is het goed om uit te zoomen en dat hele evangelie van Johannes in zijn tijd te plaatsen. Want het is een ander soort evangelie dan die andere drie, Mattheus, Marcus en Lucas. Die eerste drie boeken zijn, denkt men, nog geschreven door mensen die Jezus zelf gekend hebben, of die de verhalen over Hem uit eerste hand hebben gehoord. Dat zijn nog een soort getuigenverslagen. Ze overlappen elkaar voor een groot deel, maar soms zegt de ene evangelist iets wat elders niet terug te vinden is. Dus onder de christenen van toen, die vroege kerk -eigenlijk de voorgangers van ons, zoals wij hier vandaag zitten -ontstond behoefte aan een eenduidig verhaal over lezus. Het idee is dat dit vierde boek, het evangelie van Johannes, geschreven werd in opdracht van de toenmalige christengemeenschap. Er is aan iemand die goed kon schrijven, of aan meerdere mensen waarschijnlijk, gevraagd: schrijf nou eens op hoe dat is gegaan met Jezus. Vat dat verhaal nu eens samen. Wat is de betekenis geweest van zijn leven? En vooral: beschrijf wat wij moeten geloven, hoe wij moeten geloven. Schrijf op wat jijgelooft, zodat ook wij op de goede manier gaan geloven.

En dat verhaal, die samenvatting, aangevuld met de geloofsvisie van de auteurs, is het evangelie van Johannes geworden. En in dit boek staat het verhaal over de goede herder. Het is dus niet een gebeurtenis die echt zo is voorgevallen. Johannes heeft het verhaal bedacht om de lezer uit te leggen wat de functie van Jezus is. En die functie is hier: deur zijn.

Een deur, in onze tijd, sluit een ruimte af, Het is een plank in de muur, met scharnieren, zodat hij kan bewegen. Open en dicht gaan. Je staat ervoor, of je doet hem open en loopt door de deuropening naar de ruimte erachter. Een deur is in zekere zin een hindernis. Dat stuk hout moet aan de kant.

ln het antieke denken echter, stond een deur voor een scheidslijn tussen twee gebieden. De veilige, goede omgeving binnen; de dreigende, kwade wereld daarbuiten. De Bijbel, de Bijbelse mens, maakt dit onderscheid ook. En op die manier mogen we hier naar 'Jezus als deur' kijken. Wat Johannes in feite zegt is: Jezus is de grens tussen het ene en het andere leven.

Wat er dus eigenlijk staat is dat je door Jezus heen moet, om het rijk van God te kunnen binnengaan. De grens die Jezus heet, moet je overschrijden. En wat er ook staat is dat je dat rijk niet binnen zult komen als je Jezus overslaat. Je kunt niet stiekem via een andere weg, het moet via lezus. Dat is nogal wat. Wat betekent dat eigenlijk: 'via' Jezus? En hoezo - deur zijn.
Je kunt je met dit soort verhalen blind blijven staren op de symbolen en de betekenissen ervan. Maar er komt een punt waarop ideeën en de metaforen van het menselijke verhaal (herder, schapen, stal, dieven en

30 april 2023, Maria van Mierlo

metaforen van het menselijke verhaal (herder, schapen, stal, dieven en  deuren) te kort gaan schieten als middel om iets uit te leggen. Dan staan we als toehoorders voor de keuze de boodschap te aanvaarden of te verwerpen. Dat moeten christenen van alle tijden steeds opnieuw doen, binnen hun eigen culturele situatie. Dus de vraag vandaag, voor ons, is: wat kunnen wij er hier in Huissen mee? Hier in deze kleine kapel, op een gewone zondag, als gewone mensen bij elkaar, met onze kleine levens zwevend in de eeuwigheid. Wat moeten wij, ik zou bijna zeggen: in godsnaam ! - met dit verhaal.

ln de eerste lezing wordt al vooruit gewezen naar het antwoord op die vraag. 'Wat moeten we doen?' vragen de mensen. En het antwoord is: 'Laat je redden. Bekeer je.'Met andere woorden: keer je om. Met nog andere woorden: ga nu eindelijk eens iets anders doen. En wét wij anders moeten gaan doen, en hoe dat moet -dat toont Jezus ons met zijn leven, zegt Johannes. Jezus doet ons iets voor. Hij toont een levenshouding die ook wij door ons heen kunnen laten komen. Hij kan als het ware door ons heen trekken, en op het moment dat wij dat laten gebeuren, gaan wij automatisch ook door Hem heen; het een kan niet zonder het ander. Dat is: de grens overgaan. Als wij Hem op die manier toegang verlenen in ons, belanden wij in het leven in God.

Op die manier is zijn werking de werking als die van een deur. Het is niet: aan de ene kant is God niet en aan de andere kant is God wel. Het ligt subtieler, want God is natuurlijk overal. Maar je ziet Hem, of je ziet Hem niet. 'En als je doet wat lk doe', zegt Jezus, 'dan ben ook jij bij God. Net als ik.'

Of dat lukt, hangt dus niet van Jezus af en ook niet van God. Het hangt van onszelf af. ln uw leven hangt het van u af. Jezus zegt het zelf, steeds weer als er weer een wonder gebeurd is: 'Niet ik heb je gered, je geloof heeft je gered.' AIs wij niet geloven, niet luisteren naar die Stem die nieuw leven voorzegt, zal alles bij het oude blijven. Het wonder ligt voor het oprapen, maar het vraagt actie van ons. Een deur doet zichzelf niet open, maar toont pas wat hij verbergt, als wij hem open doen. Zo breekt ook Jezus niet bij ons in met geweld, meestal niet. Wij moeten ons openen, voor Hem, opdat zijn kracht kan werken door ons. Met ons. ln ons.

Nu kunt u zeggen: ja maar het verhaal was toch dat Hij altijd open doet als wij aankloppen? Dan is het antwoord: ja, Hij doet altijd open. Maar niet als externe instantie die buiten ons blijft. Zijn 'open doen voor u' valt samen met het moment waarop u zich opent voor Hem en gelooft. Het moment van die overgave is het aankloppen. Dus de grap is, uiteindelijk, dat Hij pas open kan doen, als wij dat doen. Pas als wij ons laatste verzet opgeven en zeggen: 'Ok, kom maar binnen', kan hij zeggen: 'Welkom in het leven met de Heer.'
En straks, bij de koffie – bevraag elkaar dan eens, op: wie is Hij voor u? Heb de moed eens om zijn aanwezigheid in uw leven te benoemen. Wat deed Hij in jouw leven? Vertel het elkaar. En weet dan: wát u ook vertelt, u heeft gelijk. Want de deur is voor iedereen anders, en er zijn zoveel wegen naar God als er mensen zijn. Amen
Naar boven

5e zondag van Pasen:
Handelingen 6,1-7; Psalm 33; Johannes14, 1-12

Tussen Pasen en Pinksteren horen we verhalen, ervaringen van de jonge kerk. Hoe gaan zij om met het gegeven dat Jezus is gekruisigd en gestorven. Zij hadden zo gehoopt dat Jezus verandering zou brengen. En dan zijn er verschillende leerlingen die vertellen over ervaringen, dat Jezus nog leeft. Hoe ga je verder als alles anders is dan je dacht? Dit gevoel van onzekerheid zal voor velen van ons herkenbaar zijn. Ook in ons eigen leven gaat de weg soms heel anders dan wij hadden verwacht. Dit geldt niet alleen voor ons persoonlijk ,maar ook als gemeenschap. Als gelovigen zijn we opgegroeid in een tijd waarin kerk en geloven een vanzelfsprekend gegeven waren. We hebben allemaal nog die beelden van volle kerken, van politiek die kerkelijk georiënteerd was. Maar nu is het anders, wat moet je nog geloven, wil ik nog wel bij die kerk horen. Kortom een tijd van onzekerheid.

Tegen deze achtergrond van de ontwikkeling en groei van de jonge kerk schrijft Johannes zijn evangelie. Vandaag horen we een gedeelte uit de afscheidsrede van Jezus. Het is zijn laatste wil, zijn testament, als hij zijn leerlingen duidelijk maakt ‘Ik ga’ . En onmiddellijk horen we de twijfel van de jonge kerk, in de woorden van Thomas, ‘We weten niet eens waar gij naar toe gaat, hoe kunnen we dan weten hoe de weg er naartoe is?’ Je proeft de onzekerheid, het is dezelfde leerling Thomas waarover we enkele weken geleden hoorden toe hij zijn twijfel uitsprak over de verschijning van Jezus en vervolgens zijn handen in de wonden van Jezus stak. Onzekerheid. Waar gaat gij naartoe?

Het antwoord van Jezus is duidelijk, Ik ga naar mijn Vader. En dan staat er een heel mooi zinnetje : In het huis van mijn vader zijn vele verblijven. Het gaat over het huis van God. Een huis met vele vertrekken, waar plaats is voor velen. Wellicht hebt u er wel een concreet beeld bij, bijvoorbeeld een grote villa met allerlei kamers. Een eetkamer, een studeerkamer een ontvangst kamer, of een erf rond om een patio met verschillende woningen Hoe het ook zij het is een huis waar de verschillen mogen zijn. Dit huis, het huis van God is doel. Huis heeft een heel eigen klank. Als ik u zeg 6851 AH 1 dan zult u zeggen wiens postcode is dit. Het is een registratie nummer van een huis. Een zakelijk mededeling. Heel anders klinkt het als ik over het zelfde huis zeg dat het, het Klooster Huissen is, centrum van bezinning, dan wordt het een vertrouwde plek, een thuis . Een huis heeft een straatkant dat is de postcode, maar het huis heeft ook een binnenkant, een ziel, en deze binnenkant noemen we thuis. Thuis zijn zegt iets over gevoel, over, vertrouwdheid. Dichters schrijven, zangers en zangeressen zingen erover. Mag ik bij jou zijn, Bij jou ben ik thuis. Ken je mij.

Ík Ga naar mijn Vader’, Het doel van Jezus is het huis van zijn Vader. Het is thuis zijn bij de Eeuwige, de onnoembare, bij God en de weg hiernaar toe is Jezus. In het huis van de vader zijn vele ruimtes, voor allerlei mensen, ieder met zijn eigen kleur en naam, maar er is een weg die

7 mei 2023, Jos Oostrik

gegaan moet worden en die weg is het leven en Jezus gaat ons voor. Zijn weg wordt gekleurd door dat thuis gevoel, De vader en ik zijn één zegt Jezus ze zijn voor elkaar geen nummer maar een vertrouwde plek. Jezus noemt het: ‘het huis van mijn Vader’.

Voor de geloofsgemeenschap vroeger maar ook nu, mag het duidelijk zijn er zijn vele en verschillende wijzen om een weg te gaan, maar voorop staat wat Jezus vandaag zegt: Ik ben de weg de waarheid en het leven. Je hoort de klank van de psalmist die het uitzingt: Wie mag beklimmen de hoogte van God, wie wonen in het huis van de heer mensen met onschuldige handen (ps24). Of: Als God ons thuis brengt (psalm 126)

We komen uit een tijd waarin het leven als gelovige, als katholiek, als Protestant of Joods, duidelijk was. We hadden zo onze beelden, onze gebruiken En ook onze samenleving was er naar ingericht met haar zuilen, sterk christelijk gekleurd. Maar het is anders geworden. We zeggen de wereld is anders, seculier geworden. Is daarmee alles weg? Nee volstrekt niet. De kern van geloof is niet de uiterlijke verschijning, de buitenkant van het gebouw, maar het wezen van geloof is de relatie met het onnoembare. In de joodse traditie werd dit omschreven als: ik zal er zijn, Jahweh. Het is deze traditie van er zijn die Jezus ook telkens laat zien en die nadrukkelijk genoemd wordt in het evangelie van Johannes als Jezus spreekt over ‘Ik ben’. Tot zevenmaal toe klinkt het, Ik ben het brood des leven, ik ben het licht of zoals we afgelopen week hoorden, ik ben de deur, ik ben de goede herder, ik ben de opstanding ten leven, ik ben de wijnstok en vandaag ik ben de weg , de waarheid en het leven.

Juist op de momenten als we “ ik ben” zeggen, zeggen we iets over onze eigenheid ,wie ik ben met mijn eigen kenmerken en verhalen. Een eigenheid die zichtbaar, voelbaar wordt juist in relatie met de ander je geliefde en met de Ander met een hoofdletter. We zeiden het al eerder ‘Ik ben’ verwijst ook naar de naam van de onnoembare.

Wij kunnen ieder op onze eigen wijze er zijn voor elkaar, voor de wereld. Ik zal er zijn, nabijheid, liefde, zorg voor elkaar. In de traditie van de kerk werd dit al heel snel zichtbaar in de zorg voor elkaar. In de eerste lezing hoorden we al hoe de jonge kerk diakenen aanstelt om deze zorg te bieden. En ook in onze tijd is het een van de pijlers voor gelovige mensen en wel de zorg voor elkaar, voor de wereld die ons is toevertrouwd. Er zijn voor elkaar.

Het huis van de Vader kent vele verblijven, er zijn woningen voor allerlei mensen, maar ze hebben ‘’eén ding gemeen, de liefde voor de Eeuwige. Dat is de kern, de ziel van het huis. Een ziel die gekleurd wordt met de zin uit psalm 33 van vandaag: Recht en gerechtigheid heeft hij lief, de aarde is vol van zijn mildheid
Naar boven

6e zondag van Pasen:
Handelingen 8,5-8.14-17; Johannes 14,15-21

Als ik denk aan de Schriftlezingen die wij in deze Paastijd horen, zowel op de zondagen als in de dagen van de week, uit de Handelin-gen en uit de afscheidsrede van Jezus, komt in mij haast onvermijdelijk de vraag naar boven ‘hoe luister ik eigenlijk?’ Het is de vraag die wij Jezus ook horen stellen aan de Schriftgeleerden van zijn da-gen als zij hem op de proef willen stellen. Zij zeggen dan wat er ge-schreven staat en jezus antwoordt hen met de wedervraag ‘hoe hoor je dat?’

Dat is een andere vraag dan zoals er in de vertalingen staat ‘wat lees je daar?’ Zo’n vraag roept een twistgesprek op waarin het gaat over een bepaalde interpretatie van de woorden van de schrift. Van-daag zou het dan kunnen gaan hoe of het zit met de verhouding van de Vader en de Zoon en wat de Heilige Geest te betekenen heeft. Het is het terrein van theologen en Schriftgeleerden die precies wil-len weten hoe of wij moeten deken over de verhouding van Jezus, zijn Vader en de Geest, kortom een theologisch debat, maar ik heb het vermoeden dat ik me daarin hoe langer hoe minder thuis voel.

Hoe luister ik dan? Ik hoor iemand spreken over de verhouding waarin hij zich veilig en geborgen weet bij hem die hij zijn Vader noemt. Soms wordt je door zo’n verbinding tussen mensen getroffen als je mensen ontmoet die in hun leven zó met elkaar verbonden zijn geraakt dat zij één zijn met elkaar, weet hebben van elkanders gevoelens voor elkaar en eigenlijk geen geheimen meer hebben voor elkaar. Dat is altijd bijzonder om te ervaren: het maakt je vooral stil en wat beschroomd omdat je zomaar betrokken raakt in een intieme verhouding die mensen met elkaar hebben. Herman van Veen zong daar ooit eens een lied over waarin klinkt: ‘als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn’. En liefde is het sleutelwoord als wij tot ons laten doordringen hoe deze rabbi uit Nazareth in het leven staat. Hij gaat, zoals eertijds Noach, vetrouwvol om met God, hij ‘wandel-de met de Ene’ en dat doet hij ook met zijn

14 mei 2023, Henk Jongerius OP

 leerlingen, zijn vrienden. En het is die gezindheid, die levensadem, die hij ook deelt met anderen:

Hij kijkt en doet wie hij ontmoet alleen maar goed,
hij ziet en kijkt, helpt arm en rijk zonder verwijt.

Hij helpt en sterkt haast ongemerkt wie moeizaam werkt,
hij houdt de wacht voor wie des nachts slechts pijn verwacht.

Zijn hart kan slaan met wie ontdaan verloren gaan,
zijn stil geheim bij alle pijn moet liefde zijn.

Hij is een kind dat welgezind slechts vrienden vindt:
verwondering is het begin van alle ding.

Ieder mens die de grondtoon van zijn leven hoort in wat hij zegt en doet, mag zich uitgenodigd weten om in zijn gezindheid te delen en een mens van liefde te worden.

Ieder mens die het vertrouwen hoort dat uit hem spreekt, ook al staat hij voor het einde van zijn leven, zal gaan leven in een diep vertrouwen dat hem niet verlaten zal, in goede en slechte da-gen.
Ieder mens die zich geborgen weet in zijn mensenliefde, zal leven zonder angst en vrees en elke dag van zijn leven weten dat hij ge-kend en bemind wordt tot in het diepst van zijn wezen.

Zo’n mens leeft, net als Jezus, ‘in God’ en God is ‘in hem’, zoals hij zegt. Het is geen God van filosofen of geleerden, maar de God van Abraham, Izaäk en Jakob, van levende mensen. Moge het ons allen gegeven worden zulke mensen te worden in zijn voetspoor: ons ver-trouwen zal nooit beschaamd worden.
Dat moge ons allen in overvloed gegeven worden.
Naar boven

7e zondag van Pasen:
Handelingen 1,12-14; Johannes 17,1-11a

Johannes laat Jezus in dit deel van het Evangelie grote dingen zeggen:

‘Het eeuwige leven, dat is dat zij u kennen, de enige ware God,
en hem die u gezonden hebt, Jezus Christus.’

En: ‘Ik heb aan de mensen die u mij uit de wereld gegeven hebt
uw naam bekendgemaakt.’

Deze zinnen geven weer wat Jezus hier op aarde is komen doen, ze illustreren de hele zin en betekenis van zijn aanwezigheid onder ons: Gods naam bekend maken aan ons.

We maken even een omweg via het oude testament om uit te komen bij de diepte van deze zinnen. Want joodse namen, dat is niet zomaar iets, die zeggen iets over de aard van dit kind, of over iets wat de ouders dit kind toewensen, of het zegt iets over een bepaalde kwaliteit of een levenshouding. Het moment van de keuze, de naamgeving, wordt ook genoemd: de kleine profetie. Zoals de naam luidt, zal de mens zijn. Bijbelse namen hebben in het Hebreeuws dus een diepe betekenis, die alles zegt over iemands leven. Weten waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat, is een levensbepalend kompas. Het is niet voor niets dat in de eerste lezing apostelen bij name genoemd worden. Voor semieten was de naam iemands interne werkelijkheid. En iemands naam kennen was daarom bezit van hem krijgen, als je iemands naam kende, dan hoorde diegene ook bij jou.

Een paar voorbeelden: Jaïr – hij verlicht / Lazarus: god helpt hem / Zefanja: JHWH heeft gewaardeerd / Rachab: ruim / Rechabja: JHWH heeft ruim gemaakt.
En JAHWEH betekent: de Bestaande of Ik ben er voor jullie, Ik zal er zijn, Ik ben die is, Ik ben. We weten allemaal wanneer we deze naam voor het eerst hoorden, dat was in het verhaal van Mozes, die wil weten van wie die Stem is die hij hoort. Mozes vraagt: ‘Hoe is uw naam’ – en het enige antwoord is: ‘IK ZAL ER ZIJN’. Dan zegt Mozes: ‘Maar laat mij u dan zien’, en het antwoord is: ‘Mijn gelaat kan niemand zien.’ Er is geen gestalte, er is alleen die stem die zegt: ‘IK BEN’.

Deze naam, die dus eigenlijk nauwelijks een naam is, gaat voorbij aan alle andere namen. Of misschien moeten we zeggen: hij gaat eraan vooraf. God is niet: Hij die liefheeft. Of Hij die veilig stelt. Of Hij die Vader is. Nee; God is. Het ‘zijn’ zelf is wat God is. Je kunt zelfs niet zeggen: ‘God is liefde’ – want dan maak je van dat ‘is’ een koppelwerkwoord. Een koppelwerkwoord verbindt twee zinsdelen aan elkaar, in dit geval dan ‘God’ en ‘liefde’. Dus als je zegt ‘God is liefde’, maak je Hem alweer kleiner dan Hij is. In de zin ‘God is’ is het woordje ‘is’ een zelfstandig werkwoord. Als God iets is, dan is het: ‘zijn’. Het Zijnde. De Zijnde. De Bestaande, die altijd zal bestaan, die altijd zal zijn.

En die naam, met die enorme betekenis, die ons laat voelen over Wie we het hier hebben, daarvan zegt Jezus vandaag in het evangelie dat hij hem bekend heeft gemaakt aan de mensen. En dus ook aan u en mij vandaag. Hij heeft ons kennis laten maken met Gods interne werkelijkheid, want iemands naam – dat hoorden we zojuist – zegt alles over iemands identiteit. Doordat deze naam aan ons bekend wordt gemaakt, gaan wij DE ZIJNDE kennen, mogen wij hem tot de onze rekenen, bezit van hem krijgen, hem ‘begrijpen’ en ‘voelen’ als het ware. Dus wij hebben God ‘gekregen’, wij hebben Hem mogen leren kennen. Dat is zo ongeveer wat hier staat en dat is wat

21 mei 2023, Maria van Mierlo

 Jezus hier is komen doen. God aan ons geven. Ons in contact brengen met God. God bekend maken bij ons.

Nu is de vraag: wat moeten wij, arme mensen, nu wij weten hoe de naam van God luidt? Dat hij niet domweg ‘God’ heet, maar dat Hij IS. Dat dát de kern van het verhaal is.

We kunnen weten wat die kennismaking van ons vraagt, door opnieuw naar dat verhaal van God en Mozes te kijken. Want in hetzelfde gesprek waarin HIJ DIE ER ZAL ZIJN vertelt hoe Hij genoemd wil worden, gaat het over de ellende van het volk, de medemens, de pijn van de slavernij, het op de vlucht zijn. Dat is waar HIJ DIE IS aandacht voor vraagt: de ander. ‘Ga nou maar aan de gang. Vertel aan de mensen dat Ik ze niet zal verlaten. Vertel dat ik ze zal redden. Dat ik er ben.’

Mozes moet aan de slag en dat geldt ook voor ons. God – de ZIJNDE – moet door ons gedaan worden. Dat is de kern van de Bijbelse ethiek, van het Bijbelse godsbeeld. En dat is ook voor ons, vandaag, een appèl. God moet gebeuren. Dat kan ook niet anders, want ‘zijn’ wíl gebeuren, op dit moment; dat hoort bij ‘zijn’. Het ‘Zijnde’ is een levend NU, en gisteren is een herinnering en morgen een fantasie. Het ZIJN is er Nu. En dat Nu is anders dan Nu. En dan Nu. Elk moment is weer nieuw en vol van leven. Vaak zegt de kerk dat in een soort codetaal, dan krijg je zinnen als ‘De Eeuwige is levend onder ons aanwezig’. En dat is waar, maar het belangrijk om goed te verstaan wat daar eigenlijk gezegd wordt.

Wij moeten Hem nu laten leven, laten gebeuren. Wij moeten God Nu laten gebeuren, Hem toestaan te gebeuren door ons heen. Wij bidden daar ook heel vaak voor, in alweer zo’n geheimzinnige zin: uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. In mij. En in u. Dat gaat hierover, over God laten gebeuren. God, de Zijnde, moet door mensen gedaan worden. Door wie anders? Hij is geen opperwezen dat de wereld bestuurt en waarvoor je moet buigen of waarbij je achterover kan leunen omdat Hij overal wel voor zal zorgen. Kennis maken met de Naam, vraagt actie.

En iedereen is persoonlijk verantwoordelijk. En iedereen kan altijd weer terugkomen bij HIJ DIE IS. Het gaat om ons hart, de diepste innerlijkheid van de mens. Daar woont die mysterieuze kracht die het ZIJNDE is, de kracht die ons laat weten: ‘stil maar wacht maar alles wordt nieuw, de hemel en de aarde.’ Uw leven wordt nieuw als u ‘HIJ DIE ZAL ZIJN’ toelaat in uw binnenste, elk moment opnieuw.

‘En dat is het eeuwige leven’, zegt Jezus: ‘dat zij u kennen’. Dat zij HIJ DIE IS in zich dragen. Dat is het eeuwige leven, het is er in u. Het eeuwige leven is niet iets wat na uw dood plotseling gaat beginnen. Nee, op zielsniveau bent u deel van de eindeloze, liefdevolle, barmhartige, genadevolle, troostrijke HIJ DIE IS, en Hij is deel van u. Dat is de eenheid waar het altijd over gaat en die ons beloofd is.

Het is die eenheid die de apostelen in de eerste lezing bezielt, als ze vurig en eensgezind aan het bidden zijn en het is ook die eenheid die u bezielen mag, uw leven, uw dagen, uw uren – maar bovenal: nu, op dit moment.

Amen

Maria begeleidt in Klooster Huissen retraites gebaseerd op benedicijnse/cisterciënzer spiritualiteit www.kloosterhuissen.nl | www.hebhethart.nu
Naar boven

Pinksteren: Handelingen 2,1-11; Johannes 20,19-23

Vandaag is er één woord dat met grote kracht opklinkt: eerst is de tijd van de vijftigste dag vervuld, daarna het huis waar de leer-lingen verblijven en tenslotte zijn zij het zelf die vervuld worden door het ruisen van een geweldig gedreven ademen. Het getal drie heeft alles te maken met de werkzaamheid van God die tussen mensen doorbreekt en hen woorden in de mond legt in velerlei talen, maar daarin verstaan de mensen dit werken van God. Een overweldigend gebeuren dat ons terugbrengt bij het begin van de Bijbel waar gesproken wordt over de Geest die als een vogel over het water van de chaos zweeft en er ordening en ruimte in wekt.

Alles wat wij kunnen zeggen over God is dat wat de Ene doet, hoe Hij of Zij naam maakt in ons midden. De Schrift is die grote bundeling van verhalen waarin mensen ons vertellen over die aan-wezigheid en werkzaamheid van God in ons midden: Hij roept licht tevoorschijn, wekt levenskracht, maakt voedsel uit stenen, verzacht de wanhoop in mensen.

Het is zoals ons lied zal zingen: ‘Gij hebt ons adem ingeblazen en trekt ons uit de moedergrond; Gij richt ons op elkaar als naaste, Gij legt het woord in onze mond.’

Wanneer Jezus in het midden van zijn leerlingen verschijnt horen wij dat hij ademt over zijn leerlingen zoals in het boek Schepping geschreven staat en spreekt van vrede en vergeving van zonden.

Het is de adem van God die een nieuwe wereld mogelijk maakt waarin niet geweld en oorlog, maar vrede, een nieuwe harmonie tussen mensen en volkeren onze wereld bewoonbaar zal maken. Elkaar vergeven betekent

28 mei 2023, Henk Jongerius OP

een nieuw begin mogelijk maken, want een mens is meer dan het kwaad dat hij aan kan richten.

In zijn gesprek met de Samaritaanse vrouw zegt Jezus dat God Geest is en dat wij Hem in geest en waarheid moeten aanbidden. Waarheid betekent ‘onbedekt’, open, ontvankelijk, en het is die houding waarin de goede en zachte krachten in ons wakker worden waardoor de hardheid verdwijnt en er in onze chaotische wereld licht en ruimte komt.

Hoe ziet die zachte kracht eruit? Paulus schrijft erover in zijn brief aan de Galaten en noemt de vruchten van de Geest: ‘liefde, vreugde en vrede, geduld, vriende-lijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing’. Wie zich opent voor de adem van God in ons leven weet dat dit alles gaven zijn die ons geschonken worden als wij ons openen voor het waaien van de Geest zoals die kwam over de leerlingen die bang en angstig bijeen waren uit vrees voor de Joden. Daar waar wij ons in gebed en verstilling openstellen en vragen om de aanwezigheid van God in ons midden, zullen wij herschapen worden, worden wij men-sen die elkaar behoeden en bewaren, vergeven en tot vrede zijn. Daar worden wij opnieuw tot één gemeenschap waarin wij ons be-kommeren om elkaar in het besef dat wij elkaar nodig hebben om onze dagen te leven. Dan zullen wij weten en het besef in ons dragen dat wij geschapen zijn en geroepen worden, elke dag opnieuw, om open te gaan voor elkaar, elkaar te hoeden en te bewaren omdat wij weten dat er Een is die ons behoedt en draagt op adelaarsvleugels. Zo zal het aangezicht van onze aarde worden herschapen door de adem Gods die ons een lied van lof en dank in de mond legt en laat bidden ‘kom o Geest, vervul ons hart met licht, ontsteek in ons het vuur van uw liefde’.
Naar boven